Մովսեսին տեղավորեցին Մերձավոր Արևելքի Նպաստամատույցի Հայաստանում գտնվող մի մանկատանը, հետո տեղափոխեցին Բեյրութում գտնվող փախստականների ճամբար: Այնտեղ էր, մոտավորապես 1940թ.-ին, որ նա հանդիպեց, սիրահարվեց և ամուսնացավ որբանոցի սան Հայկանուշի հետ: Վարդանը ծնվեց մի քանի տարի անց: Հայկանուշը մահացավ ժանտախտից, երբ Վարդանը միայն չորս տարեկան էր: Մովսեսը տառապում էր վշտից և չէր կարող հոգ տանել իր երեխաների համար: Այսպիսով, Վարդանը, եղբայրը և քույրերը գնացին ապրելու Բիբլոսի «Թռչնոց բույն» մանկատանը, որը Բեյրութից 35 մղոն հյուսիս էր գտնվում: Նրանք կորցրեցին կապը Մովսեսի հետ:

«Թռչնոց բույն» մանկատանը կյանքը ծանր էր, բայց դա էր նրանց տունը: Թեև Վարդանը երբեք չէր եղել Հայաստանում, նա իր մշակույթի մասին որոշ բաներ սովորել էր մանկատանը՝ Յակոբսենի շնորհիվ.«Ամսվա առաջին կիրակին մենք հայկական պատարագ էինք մատուցում: Դա կենդանի էր պահում մեր ավանդույթը»:

Յակոբսենն էր, որ նրան առաջին անգամ պատմեց Ցեղասպանության մասին: «Մենք նստում էինք ծառի տակ, և նա մեզ պատմում էր ականատեսների պատմությունները: Գրեթե անհնար էր դիմանալ այն մտքին, որ իմ ազգականներն իսկապես ենթարկվել էին նման բարբարոսության»:

Ահա թե ինչու է այսքան կարևոր նշել հարյուրամյա տարելիցը «ոչ միայն հայերի, այլ հասարակ մարդկանց, բոլորի համար»՝ կարծում է Վարդան Մելքոնյանը:

Եթե Մարիա Յակոբսենը փրկեց Մելքոնյանի կյանքը, ապա երաժշտությունն էր, որ դարձավ այդ կյանքի իմաստը: Առաջին անգամ դասական երաժշտություն լսելով Յակոբսենի նվագարկիչով՝ նա ձեռք գցեց մի կիթառ և ինքնուս նվագեց: Նրա համար մեծ ձեռքբերում էր, երբ դեռահաս տարիքում դարձավ «Ֆոնտանա» գիշերային ակումբի մշտական անսամբլի երգիչ-մենակատարը: Ակումբում աշխատող մի անգլիացի երաժիշտ օգնեց նրան աշխատանք գտնել՝ որպես երաժիշտ-կատարող հյուսիսային Անգլիայի ակումբներում և փաբերում: «Ես ուրախ էի Լիբանանից հեռանալուս համար, որովհետև 70-ականներն էին, և սկսվում էր հակամարտությունը: Ես արևոտ Բեյրութից գնացի Սքեգնես, և երգում էի Թոմ Ջոնսի երգերը՝ «Դիլայլան»»,-ասում է Մելքոնյանը:

Մարիա Յակոբսենը փրկեց Մելքոնյանի կյանքը, սակայն երաժշտությունն էր, որ իմաստավորեց այն։ Յակոբսենի ձայնապնակով առաջին անգամ լսելով դասական երաժշտություն` նա ձեռք բերեց կիթառ եւ սկսեց ինքնուս նվագել։

Նա շուտով հիմնական աշխատանք գտավ լոնդոնյան Լեյչեստեր հրապարակում գտնվող Talk of the Town ակումբում և Բոնդ փողոցում գտնվող Celebrity գիշերային ակումբում: Նա հայտնվեց ITV-ի New Faces (Նոր դեմքեր) ծրագրում, որն այն ժամանակի X-Factor-ի ոճի տաղանդներ բացահայտող շոու էր: Մի երեկո, Celebrity-ում  նա հանդիպեց երկու օմանցի արքայազների և համոզեց նրանց  պատվիրել իրեն մի ստեղծագործություն ձայնագրել Թագավորական ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի հետ:

Թեև ապրում է Լոնդոնի մոտակայքում, նա չի մոռացել, չի կարողանում մոռանալ  իր բեյրության կյանքը. «Տարին երեք անգամ գնում եմ այնտեղ: Մնում եմ մանկատանը: Այն դեռ կա: Ես քնում եմ մի փոքրիկ սենյակում, մի փոքրիկ խցում: Տնօրենը միշտ ինձ ներկայացնում է երեխաներին, և ես նստում եմ ու ճաշում նրանց հետ: Ես այն նախընտրում եմ հյուրանոցից: Դա է իմ տունը, միակ տունը, որ իմացել եմ երբևէ»:

Ի հիշատակ Հայոց ցեղասպանության զոհերի և ի պատիվ Մարիա Յակոբսենի, Մելքոնյանը և նրա դուստր Վերոնիկան նախատեսում են ոտքով անցնել Վանից Բեյրութ ընկած 1,000 կմ հեռավորությունը, այն ճանապարհը, որն իր ծնողները և հարյուր հազարավոր հայեր են անցել. «Ըստ էության, մարդիկ գթասիրտ են: Ամենակարևորը միավորվելն է: Մենք ցանկանում ենք մարդկանց ուշադրությունը գրավել Մարիա Յակոբսենի գթասրտության վրա»,-նշում է Մելքոնյանը,-

Երախտագիտությունը վեհ և կարևոր զգացմունք է: Այն պարզ է և զորեղ: Մեր գրեթե բոլորի մահից հարյուր տարի անց մենք՝ հայերս, ասում ենք. «Շնորհակալություն, որ կանք»»:

Նյութի պատմական հավաստիությունն ստուգված է 100 LIVES նախաձեռնության հետազոտական խմբի կողմից: