Բժիշկ Դենիս Մուկվեգեն որոշել էր մանկաբարձ դառնալ այն պահից, երբ ականատես եղավ, թե ինչպես է հեռավոր մի գյուղում՝ հիվանդանոցներից հեռու, մի կին արնաքամ մեռնում ծննդաբերելուց հետո։ Ու նա մտածեց, որ երեխայի ծնունդը պետք է երջանկությամբ լի դրվագ լինի ընտանիքում եւ փառաբանի կյանքը, այլ ոչ թե մահը։ 

 

Երբ Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետությունում (ԿԴՀ) պատերազմ բռնկվեց, բժիշկ Մուկվեգեի գործունեությունը վերափոխվեց։ Հղի կանանց օգնելու փոխարեն, նա սկսեց բուժել սեռական, հուզական ու հոգեկան առումներով ամբողջովին կործանված կանանց։

 

 

 

 

«Ես նոր էի աշխատանքի անցել Ռուանդային սահմանամերձ Բուկավու քաղաքի հիվանդանոցում, - հիշում է նա պատերազմի առաջին օրերը, - եւ իմ առաջին այցելուն չէր եկել կեսարյան հատմամբ կամ ապահով վայրում երեխա լույս աշխարհ բերելու։ Եկել էր, որովհետեւ նրան խմբակային բռնաբարության էին ենթարկել…մի քանի անգամ…,իսկ հետո կրակել էին վրան»։ 

 

Սկզբում Դենիսը կարծեց, թե սա անսովոր մի պատահար է։ Բայց երեք ամիս անց հասկացավ, որ արդեն բուժել է նման իրավիճակում հայտնված 45 կանանց։ Պատերազմից առաջ նա երբեք չէր հանդիպել այսպիսի սահմռկեցուցիչ բռնության, երբ կանանց բռնաբարում էին, խոշտանգում ճիպոտներով, կրակով, սվիններով կամ հրազենով։

Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետությունն այսօր համարվում է «բռնաբարությունների համաշխարհային մայրաքաղաք»։ 

 

Այս բնութագիրն առանձին դրվագների հետեւանք չէ.  այն ծագում է պատերազմական գործողություններից։ 1998 թվականից Կոնգոյի կառավարությունն ու զինված խմբավորումները մշտական պատերազմի մեջ են միմյանց եւ հարեւան Ռուանդայի իշխանություններին հարող խմբավորումների հետ՝ ավերելով ողջ երկիրը։ Չնայած պատերազմը ձեւականորեն ավարտվել է դեռեւս մեկ տասնամյակ առաջ՝ խաղաղության համաձայնագրի ստորագրմամբ, երկրում շարունակվում են վայրագություններով ուղեկցվող բախումները։ 2006-2007թթ. երկրում տասներկու ամսվա ընթացքում ավելի քան 400.000 կանանց բռնաբարության դեպք է գրանցվել, իսկ պատերազմի սկզբից ի վեր գրանցված մահերի թիվը գերազանցում է արդեն 5.4 միլիոնը։ 

 

Դենիս Մուկվեգեի այցելուներից շատերը եւս մեռնելու ցանկություն ունեն։

 

«Ես մի կնոջ էի բուժում, որն 80 տարեկան էր ու մի անգամ հարցրեց, թե՝ ինչո՞ւ չես թողնում ուղղակի մեռնեմ, – հիշում է բժիշկ, - ասաց՝ պատկերացրու քեզ բռնաբարեին ամբողջ ընտանիքիդ աչքի առջեւ, երեխաներիդ ու ծանոթներիդ աչքի առջեւ… դու կկարողանայի՞ր ապրել»։

Հակամարտություններին ուղեկցող սեռական բռնությունը դարերով լռելայն համարվել է անխուսափելի մի բան։ Այժմ Դենիս Մուկվեգեն հավատում է, որ այդ ընկալումն աստիճանաբար փոխվում է։ 

 

«Որպես միջազգային հանրություն՝ մենք պետք է բարձրաձայնենք հակամարտություններում բռնաբարության անթույլատրելիության մասին։ Եթե պատերազմում հաղթում ես կանանց կործանելով՝ քեզ ոչ ոք երբեք չի ընդունի որպես առաջնորդի,- ասում է բժիշկ Մուկվեգեն,- մենք պետք է իսկապես փոխենք հանրային մշակույթը. պետք է տղամարդիկ հասկանան, որ պաշտպանելով կանանց՝ նրանք պաշտպանում են իրենք իրենց, եւ իրական տղամարդկությունը հարգանքն է կնոջ նկատմամբ։ Դեռ երկար ճանապարհ կա անցնելու. մենք բոլորս պիտի գիտակցենք, ի վերջո, որ բռնաբարությունը միայն կանանց խնդիրը չէ, այլ մարդու հիմնախնդիրն է։ Այն կործանում է մարդկայնությունը, հետեւաբար պարտավոր ենք անել հնարավորը այն պաշտպանելու եւ վերագտնելու համար»։